In mijn jaren als dierenarts heb ik vele bijzondere gevallen meegemaakt, maar sommige verhalen blijven je altijd bij. Een groep bezorgde mensen bracht bij mij een jonge gans binnen die een ernstige verwonding had opgelopen na een tragisch vliegongeval met een hoogspanningskabel. De wond was diep en leek hopeloos, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de strijd op te geven.
Na het zorgvuldig schoonmaken en ontsmetten van de wond en het onderliggende weefsel heb ik de wond gehecht. Maar we wisten dat dit niet genoeg zou zijn. De gans had dagelijks een dosis antibiotica nodig.
Gedurende 10 dagen vocht deze jonge gans voor zijn leven in het vogelasiel, dat de perfecte omgeving was voor de broodnodige zorg. En toen kwam de dag van bevrijding. Het dier was sterk genoeg om op eigen kracht weer verder te gaan.
Dit verhaal herinnert me eraan waarom ik dierenarts ben geworden. Het is niet alleen een beroep; het is een roeping. Het is het geloof dat elk leven waardevol is, en dat we, zelfs in de meest uitzichtloze omstandigheden, een verschil kunnen maken. En soms, tegen alle verwachtingen in, gebeuren er wonderen.
Caroline Hommers
Dierenarts